Zelfbeschadiging als roep om aandacht?

Ik dacht altijd dat zelfbeschadiging een roep om aandacht of hulp was. Dat het hoorde bij de bepaalde labels die we aan mensen geven. Ook dacht ik dat het een thema was waar niet over gesproken kon worden met de mensen die zichzelf beschadigen, omdat ze hier niet open voor zouden staan.

Er zit een reden achter…

Mijn inzicht is na de voorlichting van Stichting Zebra en de gesprekken die ik hierna heb gevoerd met verschillende mensen die zichzelf beschadigen veranderd. Ik ben gaan inzien dat er achter de reden van zelfbeschadiging meer zit. Er is niet altijd maar “één” reden voor dat mensen dit doen.

Het heeft mijzelf vooral geholpen om te weten dat het helpend is om hierover een gesprek aan te gaan op het niveau van de cliënt. Hierbij aan te sluiten bij zijn of haar eigen verhaal en samen te zoeken naar de betekenis.

Openheid helpt beide kanten

Ik merkte dat het zowel voor mijzelf als de ander helpend was om het gesprek open te houden, er niet teveel lading op te leggen en te kijken naar mogelijkheden voor verandering vanuit de ander. Daarnaast te kijken naar het punt waarop iemand zich in de cyclus van zelfbeschadiging bevindt.

Ik heb geleerd om meer te kijken naar het individu en niet naar het “probleem” op-zich. Ik denk dat het belangrijk is om het stigma dat er rondom dit thema is te verbreken en dat de hulpverlener hier een belangrijke rol in kan spelen.”

– Mats, Social worker i.o.