Er is mij gevraagd om op te schrijven hoe het voelt als je kind suïcidaal is en een zelfmoordpoging heeft gedaan.Ten eerste moet ik aangeven dat het geen verrassing was want we zagen dat hij zich afsloot en opnieuw een depressie had, ook tijdens de pubertijd was hij depressief en steeds verder weggleed. Maar wat we ook deden we kregen geen contact en volgens hem ging alles prima als je het vroeg. Wel gingen we op zoek naar mogelijkheden om hem hulp te bieden en te geven maar als je kind volwassen is mag je je in 1 keer nergens meer mee bemoeien en moet hij dat zelf doen ook al was hij daar niet toe in staat. Dat maakt dat je steeds meer in paniek raakt.
Je weet dan dat het slecht gaat maar hij woont op zichzelf en je kunt hem niet meer in de gaten houden zoals je het wel kon in de pubertijd.
Ik kreeg paniekaanvallen als de telefoon ging en ik de telefoon niet meteen vond was het helemaal verschrikkelijk en als ik de telefoon vergeten was dan ging ik weer naar huis om hem op te halen want ik wist dat er een keer een telefoontje ging komen en kon alleen hopen dat hij dan nog zou leven.Dan komt het telefoontje en moet je naar het ziekenhuis en dan ben je blij dat hij er nog is, meteen ook boos omdat ook daar eigenlijk geen hulp is. Zoals de psychiater zei: Niemand wil zijn vingers branden aan een suïcidaal iemand. Dan denk je eerst dat het nu beter zal gaan want ze kunnen hem nu in de gaten houden. Dat doen ze dus niet!
Dan ga je het toch weer zelf doen en ik leefde met de telefoon in mijn hand. Het verdriet overweldigt je en je kunt nergens anders meer aan denken, vergeet zelf te eten om maar op tijd te zijn en met hem te praten en voor hem te zorgen. Slapen doe je ook niet meer want als je je ogen dicht doet zie je hem voor je en ben je bijna de begrafenis al aan het plannen, wie moet je wel en wie moet je niet uitnodigen. Mijn hoofd ging niet meer “uit”.
Naast dat het met hem dus heel slecht ging bracht het mij ook weer terug naar mijn eigen depressies (hij had het niet van een vreemde) en ik had erg veel moeite om hier mee om te gaan. Je herkent hoe het voelt en je weet dat het allemaal “echt” is maar ik had het gevoel dat het allemaal niet waar kon zijn want je wilt gewoon niet dat jouw kind hetzelfde meemaakt als wat jij hebt meegemaakt. Dat moet je dan verwerken terwijl je eigenlijk niet meer kunt nadenken. Ik verdronk, zo voelde dat. Ik kon ook niet verder denken dan een uur of 2 en als ik dat wel moest dan raakte ik in paniek want misschien was hij er dan wel niet meer en wat ging ik dan doen? En daar kon ik geen antwoord op geven.
Toen er voor hem eindelijk hulp kwam moest ik dus mijn eigen demonen onder ogen gaan zien en langzaam ze gaan verwerken en stukje bij beetje weer rustiger worden en niet meer zo bang en zo alert. Dat kostte veel tijd.Ik wist dat het beter ging toen ik een keer mijn telefoon vergat en niet meer in paniek was. Natuurlijk laat het je nooit meer helemaal los maar we leven verder.
– Ouder, anoniem