Op 16 jarige leeftijd kwam ik voor het eerst in aanraking met suïcidale gedachten. Ik wist niet wat me overkwam. Hoezo dacht ik ineens aan de dood? Ik had mijn eerste toetsweek en was hier super bang voor. Ik wilde niet falen! Volgens anderen zou ik in de bloei van mijn leven moeten staan, moeten genieten, leuke dingen doen. Maar nee, ik was bezig met de dood. Ik ben hier best wel van geschrokken maar durfde er maar moeilijk over te praten. Ik wilde wel praten maar wat moest ik dan zeggen. Ik kon toch niet zeggen dat ik niet meer wilde leven? Dat kon ik de mensen om me heen niet aan doen. Dus hield ik mijn gedachten voor mezelf.

Ik dacht dat het leven niet voor mij weggelegd was. Dat ik niet mocht bestaan en de wereld beter af was zonder mij. Maar ook vooral dat het voor mezelf makkelijker zou zijn. Dat ik dan niet meer zou hoeven vechten tegen mijn gedachten. Niet meer elke dag die super zware strijd tegen het zwarte gat waar ik in zat. Niet meer die duizenden gedachten die tegen elkaar in gingen. Niet meer elke dag maar een lach opzetten omdat ik niet wilde dat anderen me zo zagen.

Ik ging mezelf opsluiten, weg van alle mensen. Zo raakte ik in een isolement en ging me steeds meer alleen ging voelen. Door niet te praten werden mijn gedachten alleen maar sterker en meer van mij. Het zorgde ervoor dat er steeds meer plannen ontstonden en dat de stem in mijn hoofd steeds strenger werd. Meer overtuigd van dat dit mijn geheim was, mijn uitweg, mijn oplossing voor alle problemen. Weg van alles wat nu niet goed ging. Weg van alle angst, weg van mezelf.

Mijn hoofd zat vol, vol met gedachten, vol met ideeën. Hierdoor kon ik niet meer gewoon functioneren, alles was teveel. Ik dacht hier nooit meer uit te komen en het niet te overleven. Ik wist niet meer hoe ik moest leven, ik kon niet meer, ik was op. Klaar met strijden. Totdat iemand me vele jaren later vertelde dat het mijn keuze was. Lange tijd hebben mensen mij gered. Gered wanneer ik het niet meer kon. Daardoor ging ik er vanuit dat mensen me zouden redden. Ze konden me niet altijd blijven redden. Uiteindelijk was het mijn keuze. Hoe hard dat ook klinkt. Het is mijn keuze om in leven te blijven of te kiezen dit niet te doen. Mijn keuze of ik het leven aandurfde en mijn verleden onder ogen wilde komen. Mijn keuze om niet meer te vluchten in de dood. Dit was een zeer heftig en moeilijk besef. Ergens heel erg diep van binnen wist ik dat ik niet dood wilde maar vreselijk bang was voor het leven. Heel diep van binnen was er een klein vlammetje wat niet uit wilde gaan. Ik moest door heel veel pijn en ellende heen om te komen waar ik nu ben. En dat heb ik te danken aan de mensen die mijn vlammetje zagen. Die naast me bleven staan en me niet verlieten. Die het niet van me overnamen, niet oordeelde maar naar me luisterden. Ik kan niet zeggen dat de gedachten nu weg zijn, ze zijn soms nog aanwezig maar ik vecht door!

– Eline (@evdammer)